خدایا اگر زیبایی و لطافت تو را ،در حسی که تو عرضه نموده ای نمیدیدم، چگونه بود باز هم در خفای وجود، وجود نازنینت را درک میکردم و دوست داشتم و بر هر پیش آمدی ،شکرت می کردم که لایق سپاس و امتنانی
    ای پروردگار همه خلق....
    دوستت دارم و هر لحظه تو را می جویم
    بار الها نکن از لطف خودت نابودم

دریکی ازروزهای سرد زمستان هم چنان که بین پستی وبلندی های زندگی قدم می زدم . ناگهان دریک صبح زیبای خدا، شاهد بارش برف زیبای زمستانی شدم .که با بارش سریع خود می خواست چادرسپیدش را همه جا بگستراند. برف با بارشش مرا چونان کشتی اسیری که امواج غول آسای دریا سکان و بادبانش را درهم ریخته درخودمی کشید و دراین حال ، قدم هایم را به سختی به طرف خلوتگاه دل خود برمی داشتم وبا خود می گفتم : این فرصتی است که  سپیدی و سرمای برف ، افکارپریشانم را رنگ دگردهد. کم کم روزجایش را به شب می داد تا ، جامه ی سیاهش را بردره ها بگستراند. وبرف با بارشش سیاهی دل شب را با نور سپیدش  روشنی می بخشید. و با سکوتی که همه جا  حکمفرما بود تنهایی هایمان را با لحظه های ناب خدایی پیوند می زد. به مانند لحظه های ناب نماز که  ترانه ی قلب است وحتی وقتی با فریاد وگریه ی هزاران صدا درشب آمیخته میشود و به خدا می رسد .

واینک درسکوت وآرامش زمستانی ، ودراوج خیال چمنزاری بی پایان یافتم . جایی که نورخورشید می تابد و گل ها عطرشان را درفضا می پراکند.وجایی که  جویباران درمسیرشان به دریا نغمه سرایی میکنند . کوه ها را دیدم چون جایی بودکه، درآن شوق بیداری بهار، رنگ اشتیاق تابستان ، ترانه های قدرت پاییز و زیبایی راز زمستان را میتوان یافت . زمستان مردم، خواهد گذشت و بهار زیبا می آید . گل ها ازشکوفه های مزارع سر می زنند و جویبارها دردره ها روان خواهد شد.

 افسوس ! آیا تاکنون زمانی رسیده است وخواهد رسید که درآن هنگام ، انسان بربازوی راست زندگی بیارآمد ، در روشنایی روزشاد و خرم باشد ودرسکوت شب آرامش بیابد؟ آیا این رویاها به حقیقت می پیوندد!.