گیسوانم را با دانه های رز سفید تزئین کنید . پیراهنی از برگ شقایق، مرا بپوشانید و چادر نماز سفیدم را بر سر گذارید و سجاده ام را به عطر گلهای وحشی سرخ معطرکنید وسجدگاه را برای عاشقانه ترین سجودم بیارائید. تا او با دستان پاک و بی ریا زنجیر اسارت این دنیا را از دستانم برگیرد. و جرعه ای از شراب عشق الهی برنای خشکیده ام بپاشد... امروز باور درد ، غریب است و گنگ و پچ پچ سایه ها تکراری عبث . وقتی در روزهای گرم و بلند تابستان خورشید از پشت کوههای خاکستری رنگ خاوری برگونه ی زمین بوسه می زند... وقتی پائیز دل انگیز آرام از راه می رسد و باران معطرش غبار ازروی گلبرگهای گل داوودی از رخ سنگ های تشنه از روی پنجره چوبی قلبم می شوید... وقتی زمان سکوت می کند گلهای یخ ، شکوفه می دهند و درچله ی زمستان برف برروی شاخه های جوان درختان نارون وبید سنگینی می کند... وقتی بهار می آید زمین متولد می شود و زندگی همراه با شکوفه های زرین سیب وگیلاس می شکفد... دلم به حال ثانیه های سرد زندگی ام می سوزد و بغض کهنه ی درونم بی تشویش برگلویم چنگ می اندازد.