هر صبح به سروها سلام خواهم کرد، تا نبینم شانه هایم را، گاهی که ابر بر زخم دل دست میکشد. احساس میکنم التهاب پیچک بهاری را دربغض فصل، از هبوط قدمهای باران، بر فرش شیروانی شهر، آغاز بودنم را چه ساده درک میکنم.  با بیخودی ناودانها با خشم تندر بیقرار، درسایه روشن خانه، باغ در خواهش عاشقانه گل، در فلسفه نگاه شب، داغ نگاه را برسینه میگذارم. لبریز از بهار، در خلوت شبانه ام گل میکنم.

 چه شور محشری داری، دوبیتی                        صفای دیگری داری، دوبیتی

هنوزم درغم                                                   دل غم پروری داری دوبیتی