رمضان آمد و آهسته صدا کرد مرا
مستعد سفر شهر خدا کرد مرا
در شگفتم ، ز کرامات و خطاپوشی او
من خطا کردم و او مهر و وفا کرد مرا
دست از دامن این پیک مبارک نکشم
که به مهمانی آن دوست ندا کرد مرا
هر سر مویم اگر شکر کند تا به ابد
کم بود زین همه فیضی که عطا کرد مرا

سال گذشته هنگامی که رمضان رخت برمی بست و می رفت.... لحظات آخر آخرین افطار ، دعا کردیم که تاسال آینده همچنان پاک بمانیم ... بمانیم با قلبی روشن ، و باز مهمان سفره رحمت الهی شویم....

امسال پروردگار باز ، مهر خود را به تاوان بدقولی بنده اش کم نکرد ... باز رمضان را میزبان شدیم ... با قلبی که خیلی هم سفید نمانده و زنگار روزگار بر آن نشسته است...

رمضان آمد تا پلیدی از دل برگیرد... تا در میان سرکشی خود فراموش نکنیم که هنوز بنده ایم ... و به یاد داشته باشیم که هنوز خدایی به انتظار بنده گمشده دردریای متلاطم روزگار مانده است ، تا باز گردد  ... حتی اگر صد بار توبه خود شکسته باشد... چشم به راه است تا گمشده اش را بار دیگر به مقصد برساند....

و سرانجام باز رمضان آمد... درست در زمانی که می رفتیم تا کهنه و سنگین شویم... آمد تا با ثانیه های پر طراوت مناجاتش ، زنگار از دل بشوییم....

پروردگارا ... هنوز جام کوچک دلمان تاب باده عشق تو را ندارد... دور مانده از چشمه سار بندگی ات هستیم و غرق در لذات ناچیز زمینی... غوطه ور در مرداب تنهایی خود و محتاج یاری  و عفو تو ، چون همیشه....

و من از یاد نبرده ام : پشت هر کوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا.... و در آن  بازکسی با صدایی آرام می خواند... که خدا هست هنوز...

 و تو ای بنده سرگشته ، هرکجا هستی به شکرانه  نفس کشیدن در روزهای پر شده از یاس دعا، روی ماه خدا را عاشقانه ببوس....

اینک که درهاى آسمان به رویت گشوده شده، به سوی آغوش رحمت او پر بکش همچنان که خود فرمود: "بشتابید به سوی مغفرت و آمرزش پروردگارتان " ( سوره آل عمران، آیه133) و نیز می فرماید: "در کارهای نیک از یکدیگر پیشی گیرید" . (سوره بقره، آیه 148)

خودمانى بودن با خدا هم موهبتى است ! با خودت صمیمى باش، یک ‏رو و خودمانى و بى‏پرده. با او درد دل کن : " خدایا ! ما را بر روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان یارى فرما . ما را یارى کن تا بتوانیم اعضاى بدن خود را از آلوده شدن به گناه و آنچه پسند تو نیست، باز داریم. خدایا ! چنان کن که توفیق یابیم در ماه رمضان آنچه از جوارح و اعضاى ما سر مى زند، موجب رضاى تو باشد. به سخنانى گوش فرا ندهیم که سودى در بر ندارد و اوقات ما را به باطل مى گذراند و جز در کارهایى که ما را به پاداش تو نزدیک مى کند، خود را به زحمت نیفکنیم . (فراز هایی از دعای چهل و چهارم صحیفه سجادیه)