به نام خدا که  !!!

                          یاد او آرامبخش قلبهاست

در بلندای بامدادی ، ازلطافت عاطفه ها ، خزان  با [ شمع آگاهی ]  ازخود بیرون آمد و به بهاری دل انگیز وعمیق مبدل گشت . چرا که در قفس تنگ مجال ها ، رخصت برای شکوفایی اندک بود.

خزان ، دل را به نگاه بودای وجودش سپرد ، تا درلحظه بدرود ،سوختن تنش از آخرین بوسه داغ را، برای رسیدن به آرزوهایش ،تماشا کنیم . آری خزان ، بهاری شدن را باور کرد ، چرا که نقش بند قضا ، در درون شکوفه جانش خزیده بود .

بیا استاد بهار معرفت گردیم ،

                 تکیه گاهی از برای پیچک ،

                                   خیمه گاهی امن برای رهگذر درد ،

                                                 نکته دانی که زیر هجوم خاک ،خاکساری می آموزد

و برای بیان عشق ، پشت حرف سکوت ، پنهان می شود. تا تشنه تعریف، آن را تعریف کند ، بیا .........................

تکرار بی فرجام لحظه های سرد یاس را ، در بی پرده گویی فریاد نفس ببینیم . و چون بهار ، حلقه بر گوش برگ های تمنا زده ،آن ها را برشاخ  ِِخرد خویش، بیاویزیم .

طبیعت؛ شرح حال سوختن شمع خزان  ، برای به وصل رسیدن پروانه  بهار را، برعاشقان راه معرفت دیکته نمود . تا پرگار ایام نقطه ای برای بهانه ها بیابد ودائم بچرخد دایره وار.