پنجره ای به سوی عشق

خدایا!!!!

خوش دارم که در نیمه ‏های شب، در سکوت مرموز آسمان و زمین به مناجات برخیزم،
با ستارگان نجوا کنم و قلب خود را به اسرار ناگفتنی آسمان بگشایم
آرام‏آرام به عمق کهکشان‏ها صعود نمایم، محو عالم بی‏نهایت شوم،
از مرزهای عالم وجود درگذرم، و در وادی فنا غوطه‏ور شوم،
و جز خدا چیزی را احساس نکنم

چه زیبا خواهد شد، اگر ، دراین چند صباح ، که میهمان تن خویش هستیم ، با شاه کلید عشق خدایی، قفل دل های بسته را بگشاییم . تا بتوانیم میزبان همه ترانه ها باشیم. اگرعشق را بشناسیم دیگر درقید وبند ارزش گذاری سطحی نخواهیم بود، چرا که عشق خود یک  ارزش عمیق است وبه همه چیز ارزش می بخشد.

زمانی که ازسایه های کابوس وار نفس ، انصراف دادیم ، عشق محبوب درما قدم می گذارد. آن گاه آرامش معنا پیدا خواهد کرد. اگر فقط ظاهرعشق را بشناسیم ، فقر درونی ما بارزتر خواهد گشت . برای بودن  عشق، به زمان خاصی نیاز نیست ، اما برای فکرکردن به آن، زمان بسیاری نیازداریم . اصولا ما فکرمی کنیم بدون عشق زندگی را گم کرده ایم ، در صورتی که زندگی عشق را گم کرده وگروهی ازما هردورا .

شاید ما ازتاریکی درون ، فقط رنج ببریم ، ولی بدون عشق خدا یی ازسرما ( بی محتوایی) خواهیم مرد . عشق ، چه بی ما و چه با ما ازدروازه وجود خواهد گذشت ، ای کاش بتوانیم به هنگام عبور دریافتش کنیم .

اگربتوانیم همچون شمعی ، بذل سرو تن کنیم ، بارجسد را ازدوش جان برزمین نهاده واز پیله  خواب به درآمده ایم .

سرگذر پیاده ها و از خاکسترپروانه ها ، درخواب مخمل ناز از کنار اشک پشت نقاب ،

بیا عشق را باورکنیم .